YOKLUĞUN 6 YAŞINDA

Aşındı evimin duvarları
Birkaç damla göz yaşında
Kimsesiz kaldı bedenim
Daha 20 yaşında
Belki de ölümün sesi var
Yürüdüğüm yolun başında
Ayaklarının izlerini gördüm dün
Sokağımın taşında
Seni ararken denk geldim kokuna
Kimsesizlerin aşında
Hatırlarım geçen kışı
Kar taneleri vardı kaşında
Bir lambanın alevi birden ben
Çaresiz kalan karşında
Çıkıp gelsen keske şimdi şu kapıdan
Çiçeklerin başında
Vakti varmıdır bilinmez ama
Yokluğun şimdi 6 yaşında...





Yorumlar

Yorum Gönder

Değerli yorumun için teşekkürler sevgili okuyan..

Bu blogdaki popüler yayınlar