KALABALIKLAR İÇERİSİNDE

Epeydir yazamaz oldum
Tutsa da elim bir odunun parçasını
Kurşunu kağıda değil de parmaklarıma işliyor sanki
Evimin suları akmaz oldu
Sokağımın lambası aylardır kırık
Odam soğuk bir kış günü gibi
Beyaz ama öldürücü
Epeydir yaşamaz oldum
Gözlerim takılı kalıyor kaldırımdaki çocuklara
Ve sesim içime kadar çıkıyor
Çıksa da duyulmaz gerçi
Önceleri böyle değildim ben
Beyaz yeleli atlar vardı yanımda
Onlar ölüm yerine huzura koşardı
Kayın ağaçları ekerdim avuçlarımla
Sonra bir gece sensizlik çöktü buralara
Apar topar kaçıştı herkes
Ortada kaldım..
Kimseler gelmedi yardıma
O gün anladım herkesin tek başına öleceğini
Ve ben şimdi tek başıma ölümü bekliyorum
Kalabalıklar içinde..



 Eğer sevmiyorum diyorsa sizi birisi zorlamayın,bilin ki aklındaki ve kalbindeki siz değilsiniz ya bir başkasını bekliyor yada bir başkasında takılı kaldı hayatı. Bu yüzden ürüyen ölüler derler kitaplarda onlara..

Bir olu size ne kadar mutluluk verebilir ?
Yada bir ölü size ne kadar ömür verebilir ?
Cevap çok basit hiç !