Ruhumdan Alıntılar

 KALABALIKLAR İÇERİSİNDE Epeydir yazamaz oldum Tutsa da elim bir odunun parçasını Kurşunu kağıda değil de parmaklarıma işliyor sanki Evimin suları akmaz oldu Sokağımın lambası aylardır kırık Odam soğuk bir kış günü gibi Beyaz ama öldürücü Epeydir yaşamaz oldum Gözlerim takılı kalıyor kaldırımdaki çocuklara Ve sesim içime kadar çıkıyor Çıksa da duyulmaz gerçi Önceleri böyle değildim ben Beyaz yeleli atlar vardı yanımda Onlar ölüm yerine huzura koşardı Kayın ağaçları ekerdim avuçlarımla Sonra bir gece sensizlik çöktü buralara Apar topar kaçıştı herkes Ortada kaldım.. Kimseler gelmedi yardıma O gün anladım herkesin tek başına öleceğini Ve ben şimdi tek başıma ölümü bekliyorum Kalabalıklar içinde..  Eğer sevmiyorum diyorsa sizi birisi zorlamayın,bilin ki aklındaki ve kalbindeki siz değilsiniz ya bir başkasını bekliyor yada bir başkasında takılı kaldı hayatı. Bu yüzden ürüyen ölüler derler kitaplarda onlara.. Bir olu size ne kadar mutluluk verebilir ? ...

  VENEDİK Çalmadı radyoda en sevdiğim şarkı çoktandır Duyamaz oldum sesini Kimsesiz gözlerle bakıyorum Belki bir an çalınır kulağıma diye sesin Sen şimdi venediksin Bense emekli olmuş bir kayıkçı Yahut küreğimi çalmışlar Ordasın ama duyamıyorum Bir adamın insafına kalmışız ikimizde Oysa ne anılar gelecek gözümün önüne Yürüdüğüm yollar Geçen yıllar belkide Kalkıp ta oralara geleceğim bir anda Bekliyorum hala salonun tam ortasında Uyuya kalmışım Bir şarkıya takılı kalmışım.. Herkesin takılı kaldığı bir şarkı vardır şu hayatta,kimisi sevdiğiyle yürüdüğü yolu getirir aklına kimisi birbirine baktıkları ilk anı yada elini tuttuğu o saniyeyi ve bir gün bir yerlerde o şarkı çalınırsa kulağına ve yoksa şarkının sahibi yanında durup dinler dakikalarca kimse anlam veremez ama o bilir şarkının içten içe kime çaldığını.. Anıları gelir gözünün önüne ama dışarıdadır ayıptır ağlamak küçük düşmektir daha gencecik yaşında içine ağlamayı orda öğrenir insan orda başlar herşey...

YOKLUĞUN 6 YAŞINDA Aşındı evimin duvarları Birkaç damla göz yaşında Kimsesiz kaldı bedenim Daha 20 yaşında Belki de ölümün sesi var Yürüdüğüm yolun başında Ayaklarının izlerini gördüm dün Sokağımın taşında Seni ararken denk geldim kokuna Kimsesizlerin aşında Hatırlarım geçen kışı Kar taneleri vardı kaşında Bir lambanın alevi birden ben Çaresiz kalan karşında Çıkıp gelsen keske şimdi şu kapıdan Çiçeklerin başında Vakti varmıdır bilinmez ama Yokluğun şimdi 6 yaşında...